Het eiland Chiloë

Om zeehonden te zien hoef je blijkbaar niet naar de Galapagos eilanden, op de autoferry naar Chiloë zwemmen ze vrolijk rond de overzetboot. Vanaf het moment dat we voet op Chiloeense bodem zetten lijkt het alsof we in een ander tijdperk zijn terecht gekomen. Ook de houten kerkjes waarvoor dit eiland zo bekend is, sommige tot bijna 200 jaar oud, lijken uit een geschiedenisboek geplukt. De eerste dagen vallen, letterlijk, wat in het water, maar na twee dagen continue regen is de hemel weer stralend blauw.

Aangezien het openbaar vervoer ook geregeld is als in de jaren stillekes, lijkt een huurauto ons de beste manier om het eiland en de kerkjes te verkennen. Na acht maanden kruipen we nog eens achter het stuur, de eerste kilometers wat onwennig maar al snel terug vertrouwd. Sommige dingen verleer je gewoon niet.

Jammer genoeg hebben we geen 4 X 4 en blijken sommige wegen echt niet bereid(k)baar met onze Amerikaanse bak (als we hem in dezelfde staat willen terugbrengen).

Chiloë is de laatste stop voor we afscheid nemen van de landelijke dorpjes en verder reizen naar de drukte van het grote Santiago, waar een vliegtuig met bestemming Paaseiland op ons wacht...